Sonate of Erosion

performance for 8 performers, 12min.

Postmonument Sculpture Biennale, Carrara, October 2010

in collaboration with Anna Szwajgier

text: ‚Zorka Wollny and The ‚Swan’s song’ at the former Corsi-Nicolai, at: biennale website

performers: Giulia Bellé, Priscilla Bertelloni, Alessia Capua, Alessandro Conti, Francesco Marchesi, Alessia Moschetti, Federica Moschetti

The Sonate is a short musical piece, composed for seven performers and a building of a former marble laboratory, presently half-ruined. Inspiration for the piece came from the subject-matter of the Biennale. History that disappears, desolate buildings, the dissolution of ideas, the volatility of culture codes. Erosion as a quiet transience of things happening inexorably but in an unspectacular way—away from the sings of changes, political decisions, traffic.

„If a sonate in musical terms is a combination of contrasting instruments and voices, Zorkas sonate for the Corsi Nicolai labortory arises from the interweaving of the sound of dripping water and the cries of the performers. Sonate of Erosion was composed specifically by the artist, in collaboration with the musician Anna Szwajgıer, following the concept of the Biennale and is totally inspired by the spaces of this delapidated laboratory.

A homage to bygone days, to the people, the life and the sounds which once inhabited these spaces, but with neither regret or melancholy. Quite the opposite. The artist, the actors, the public and the deafening sounds which have repopulated the place, have brought it to life once again, although under a different form. The erosion continues, history is forgotten, the buildings are merely desolate bricks, ideas dissolve along with the culture by which they were generated, in order to create new ones.”

Sonata erozyjna

performens na 8 performerów, 12 min.

Postmonument Biennale rzeźby w Carrarze, październik 2010

we współpracy z Anną Szwajgier.

performerzy: Giulia Bellé, Priscilla Bertelloni, Alessia Capua, Alessandro Conti, Francesco Marchesi, Alessia Moschetti, Federica Moschetti

„Sonata” to krótki utwór muzyczny, skomponowany na ośmiu performerów i budynek byłej pracowni marmuru, obecnie na wpół zrujnowany. Inspiracją dla powstania sonaty była tematyka biennale: przemijająca historia i architektura, rozpad idei, zmienność kodów kultury, erozja jako ciche przemijanie dziejące się nieubłaganie ale niespektakularnie nieco obok jaskrawych przejawów zmian politycznych, czy codziennego ruchu ulicznego.

Tak jak w klasycznej sonacie, przeplatały się ze sobą dwa motywy kropli wody, chrzęstu piasku (rzeczy związanych z rozpadem budynku) oraz głosu ludzkiego. Także przestrzennie utwór rozpadał się na budynek. Wykonawcy początkowo skupieni w głównej hali, widoczni dla widzów, odchodzili by podejmować akcję w głębi pomieszczeń. Momentem kulminacyjnym utworu była kłótnia dwojga osób rozbijana na sylaby w miarę oddalania się performerów od centralnego punktu budynku.